Obfite deszczem atlantyckie niże
Ciągną chmur zwały przez morskie bezdroża
Na brzegach Albionu huczą jak wystrzały
Nie każda łódź marna ujść przed nimi zdoła.
Nie każdy człek morza odpocznie w mogile
Grobem ubędą słone morskie fale
Na grobie miast  znicza sztorm  biały zawyje
Lecz dzielnych rybaków nie martwi to wcale.
Czasem ktoś z rodziny kwiat rzuci na fale
Łza w oku zabłyśnie wspomnienia ulecą
Ile rejsów przetrwałem nie pamiętam wcale
Ile sztormów przeżyłem to raczej nie zliczę
Sztorm wpada na lądy ,kurzy piachem w oczy
Miota ptactwo spóźnione, szarpie dachy słabe
Jeszcze wczoraj słoneczko świeciło srebrzyście
Oszalałe z rozpaczy drzewa gubią ostatnie liście.
 
Kic Zbigniew –Wzgórza Hetmańskie,Szczecin