Jeździliśmy taksówka po porcie już od godziny. Właściwie nie było się czemu dziwić: Rotterdam to największy port na świecie! Nie tak łatwo więc było odnaleźć naszą  “igłę w stogu siana” czyli statek, na który mieliśmy zaokrętować  -  jeden  z  tysiąca sześciuset przebywających tego dnia w porcie.  W końcu jednak kierowca przez radio dowiedział się, gdzie stoi to nasze przeznaczenie i niedługo byliśmy na miejscu.

Patrzyliśmy z niedowierzaniem. Małe to było, kanciaste... Prosta stewa dziobowa, staromodny drewniany mostek przywodziły na myśl dawne czasy. Pomalowany był stateczek na pomarańczowo, żeby lepiej go było widać  i  jakby chciał obwieścić światu: jestem! Wciąż jestem... Od 36 lat. Wewnątrz było jednak przyjemnie i przytulnie. Stare meble i takiż wystrój statku dodawał uroku. Wydawał się być większy wewnątrz niż zewnątrz. Na rufie dumnie powiewała bandera brytyjska, a  dewiza statku  było:  small is beautiful  -  małe jest piękne...

Kapitan powitał mnie służbowo, a może nawet - służbiście. Ubrany w  granatowy kombinezon, w czapce kapitańskiej na głowie sprawiał wrażenie brytyjskiego ascety, reliktu z czasów Imperium. Wkrótce jednak okazało się, że pod czapka kryje się ogromna łysina, surową twarz często rozjaśnia serdeczny uśmiech, a niski wzrost i szybkie ruchy zdradzają przodków  z  południa kontynentu. Był nasz kapitan, jak zdaje się większość kapitanów, do mechaników nastawiony krytycznie  i  sceptycznie. Powoli jednak “przełamywaliśmy lody” we wzajemnych stosunkach co ułatwiały rożne sytuacje i często wspólnie rozwiązywane problemy.

Nasi armatorzy - ojciec i synowie byli wszyscy bez wyjątku mechanikami. Współpraca układała się dobrze, nic więc dziwnego, ze bywali częstymi gośćmi w mojej kabinie dysku -tujac o problemach technicznych, jako że maszyna była ich “oczkiem w głowie”. Czasem nawet zapominali odwiedzić kapitana. Skarżąc się nasz poczciwy kapitan mówił do mnie:

- Nie wiesz, gdzie płyniemy?  Ten John nawet do mnie nie przyszedł!  Jak tak można! 

Oczywiście wkrótce otrzymywał teleks z dokładnymi informacjami.

Kiedy więc po wyjściu z Londynu zepsuła się winda kotwiczna, kapitan zwrócił się do mnie o radę. Zafrasowany drapał się w łysinę i  mocno gestykulował porzuciwszy już zupełnie sztywny sposób bycia obywatela brytyjskiego.

- I co mam zrobić? Płynąć, czy nie płynąć dalej? Co powie John? Naprawa urządzenia, jak nam się wydawało, przerastała nasze możliwości. Miałem jednak pewien pomysł. Płynęliśmy do Dean Quarry - kamieniołomu położonego koło Plymouth po tłuczeń do budowy dróg.

- Czy musimy używać kotwicy? - spytałem. - Rzucić ją zawsze możemy, ale z wciągnięciem będą trudności.

- No, właściwie nie przewiduję użycia kotwicy - przyznał kapitan.

- Dobrze - powiedziałem. - Porozmawiam z Johnem. Ale po powrocie. Powiemy mu o awarii w drodze powrotnej  z  ładun -kiem,  a  więc z pieniędzmi. Zawsze łatwiej to “strawi”. A do tego czasu zobaczę, co sie da jeszcze zrobić. I zabrałem się za przegląd archaicznego rozrusznika silnika elektrycznego windy kotwicznej. Po pewnym czasie wiedziałem już, co trzeba zrobić, żeby awaryjnie kotwice podnieść i mogłem bardziej optymistycznie spoglądać  w  przyszłość.

Po dotarciu na miejsce rzeczywistość okazała się brutalna i  musieliśmy stanąć na kotwicy, żeby odczekać na swoja kolejkę do załadunku - przed nami było kilka statków. Pomimo opanowania problemu nurtowały nas pewne obawy, jak to będzie z tym awaryjnym podnoszeniem kotwicy. Tymczasem jednak staliśmy spokojnie, a o dwie mile za rufą linię brzegu znaczyły groźne zręby skał i  strzelające w górę fontanny przyboju.

Postój na kotwicy - poza normalnymi godzinami pracy - oznaczał dla naszego statku całkowitą beztroskę i nieróbstwo. Nie pełniono wacht, a statek łukował sobie na kotwicy, mając zapewne nadzieję, że się nie urwie. Ten sposób postępowania nie odpowiadał mi zupełnie. Widziałem już niejedno,   a   i   wyniosłem z naszej floty całkiem inne wzorce. Wprowadziłem więc  w moim dziale wachtę kotwiczną, ale to było wszystko, co mogłem zrobić.

Tym razem zresztą “wypadło” na mnie, a rzeczywistość szybko zweryfikowała niedociągnięcia organizacyjne. Siedzia -łem sobie  w  kabinie, mając drzwi otwarte i schodziłem co pewien czas do maszynowni  utrzymując silnik w pogotowiu. Kołysaliśmy się na kotwicy już kilka godzin i na statku zaległa cisza. Nagle ciszę przerwały głośne okrzyki:

- Start the engine! Quick! - Uruchomić silnik! Szybko!

Zbiegłem na dół i uruchomiłem silnik. Na szczęście, a raczej po prostu z założenia, był przygotowany do startu. Odpłynę -liśmy od brzegu w samą porę. Okazało się, że pękł łańcuch kotwiczny i  zaczęliśmy dryfować na skały. Przelatujący przypadkowo helikopter Coast Guard’u - służby ochrony wybrzeża zauważył to i zawiadomił nas przez UKF-ke. Na szczęście głośnik  UKF-ki był zainstalowany w kabinie kapitana...

Od tego czasu na statku wprowadzono wachty kotwiczne. Zmartwiony utratą kotwicy kapitan, zwracając się do mnie powiedział:

- Taki pech! Jak to się stało? Załatwimy to jakoś z Johnem, jak myślisz?... A swoją drogą wszystko ma swoje dobre  strony: nie musimy już martwic się o podniesienie kotwicy!

st.mech Jurek Turzański